برهان نظم

از نخستين واقعيت­هايي که فيلسوفان و جهان­شناسان بشري به آساني بدان پي برده­اند، نوعي هماهنگي و نظم در پديده­هاي طبيعت است. همين نکته باعث شد که بسياري از فيلسوفان باستان، براي عالم نوعي وحدت قايل شوند و يا براي همه چيز، اصل واحدي همچون آب، هوا يا آتش را معرفي کنند. فيثاغوريان _ يکي از نحله­هاي پيش از سقراط _ معتقد بودند که همه عالم مانند يک نغمه هماهنگ موسيقي است و بر آن نظمي کلي حاکم است، مشاهده اين نظم دقيق آنان را بدانجا کشاند که صريحاً اعلام کردند که اشيا همان اعدادند.افلاطون نيز نه تنها در اجسام و اشياي مادي عالم محسوس قايل به نظم بود، بلکه در عالم بالا(عالم مثل) نيز نظم را حاکم دانست و نظم اين عالم را اثر و نشانه نظام عالم بالا به شمار آورد.همين جريان در طول قرون و اعصار ادامه يافت و الهيون با استفاده از برهان نظم، که راهي تجربي و مبتني بر مطالعه در جهان طبيعت بود، به عنوان معروفترين برهان براي اثبات وجود خدا بکار بردند.[1] مساله شرور نوعي نيستي و وجودهاي آنها لازمه عالم طبيعت و به خير کثير برمي­گردد که وجود آن از اين حيث با وجود ناظم و صفت هوشمندي و خيرخواهي او منافاتي ندارد. [13]